Ὁ Υἱός, παρά τό ὅτι ἦταν ὁμοούσιος καί ἴσος μέ τόν Θεό καί Πατέρα Του, κατέρχεται ἀπό τό θεϊκό Του ἀξίωμα καί τήν δόξα τῆς Θεότητος, καί, παραμένοντας συγχρόνως Θεός, λαμβάνει μορφή δούλου, δηλαδή τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ Πλάστης ἐπλάσθη γιά τήν ἀνάπλαση τοῦ πλάσματός Του. Ὁ Κύριος ἐνδύεται τήν στολή τῆς ταπεινώσεως καί ἔρχεται νά λυτρώσει τά τέκνα Του. Ὁ σαρκωθείς Θεός δέν ἀπέρριψε τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τόν προσέλαβε γιά νά τόν θεραπεύσει, γιά νά τόν ἀναστήσει, γιά νά τόν σώσει, γιά νά τόν δοξάσει, γιά νά τόν θεώσει.
Ὁ Ἰησοῦς γεννᾶται ἀπό μία ἄσημη καί πτωχή μητέρα, καί καταδέχεται ἡ γέννησή Του νά πραγματοποιηθεῖ μέσα σέ μία εὐτελῆ φάτνη μέ συντροφιά τά ζῶα. Ἀπροσμέτρητη ταπείνωση χαρακτήριζε τήν Παναγία μας καί γι᾿ αὐτό ἀξιώνεται νά χωρέσει τόν Ἀχώρητο. Ταπεινός ἦταν καί ὁ δίκαιος Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ἀξιώνεται νά προστατεύσει τό θεῖο βρέφος καί τήν μητέρα Του.
Μέ τήν ταπείνωση ὁ Ἰησοῦς νικᾶ τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος νόμισε ὅτι μέ τήν ὑπερηφάνεια του θά βασιλεύσει στόν κόσμο. Αὐτή ἡ ταπείνωση ἐπιτρέπει στούς πιστούς νά δοῦν τόν Χριστό καί νά Τόν προσκυνήσουν ὡς Λυτρωτή καί Σωτῆρα τους.
Ἀρχιμ. Βασίλειος Παπαδάκης